25 lutego br. zmarł były sołtys Liszek Tadeusz Kowalik. Na czele wsi stał w latach 1974-1989. Przez jedną kadencję pełnił funkcję radnego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie. Również przez jedną kadencję zasiadał w Gminnej Radzie Narodowej w Liszkach. Jednocześnie, od 1961 roku, pracował zawodowo jako listonosz, obsługując rejon Liszki. Zawsze wesoły, chętnie podczas rozmów zdania układał w rymy.

Z nim odchodzi cząstka historii Liszek. Jego ojciec, Jacek, pracował w lisieckiej rzeźni, a dwaj bracia, Józef i Jan, należeli do grona wspaniałych lisieckich masarzy. Zmarłemu też nie obca była sztuka robienia wędlin, jednak przygotowywał je wyłącznie na własny użytek.

Zawsze zależało mu na dobru Liszek. Chętnie dzielił się także wspomnieniami. Urodził się 11 X 1936 i jako dziecko przeżył pacyfikację. W 2018 roku wystąpił w filmie dokumentalnym pt. Niemiecka pacyfikacja Liszek i Kaszowa 1943, przygotowanym przez Gminę Liszki. RiP


Przy drzwiach plebanii

24 stycznia minęła 100. rocznica śmierci Wojciecha Rosponda, wójta Liszek w latach I wojny światowej, a prywatnie ojca ośmiorga dzieci, w tym Stanisława - biskupa sufragana krakowskiego, Kazimierza - kapłana, katechety w Wadowicach oraz Macieja Jana - sędziego.

Urodzony 15 kwietnia 1852 roku Wojciech Rospond, zwany Szopą, z zawodu, jak większość mieszkańców Liszek, był rolnikiem. Oprócz pracy w gospodarstwie furmanił, a konkretnie woził urzędników z Liszek do Krakowa oraz towary kupców krakowskich na Śląsk. Należał do ludzi o horyzontach wykraczających daleko poza własną miedzę. Prenumerował, co wówczas nie było na wsi częste, dwie gazety o profilu chrześcijańsko-ludowym: tygodnik Prawda i dziennik Głos Narodu. Brał czynny udział w życiu publicznym. Zasiadał w zarządzie miejscowego koła Towarzystwa Szkoły Ludowej, był jednym z założycieli, a potem członków Zarządu Spółki Oszczędności i Pożyczek w Liszkach. Przed I wojną światową pełnił, przy Janie Madeju, funkcję zastępcy wójta, a po jego rezygnacji stanął na czele jednowioskowej gminy.

Poniżej prezentujemy fotografię portretową wójta Wojciecha Rosponda, w lisieckiej kamizeli.

Dziś, zgodnie z coroczną tradycją, przypominamy wizytę św. Mikołaja na terenie naszej Gminy. Tym razem prezentujemy fotografię wykonaną na terenie lisieckiego przedszkola w 1972 roku, pochodzącą z Księgi Pamiątkowej. Obok znajduje się zapisek kronikarski pod pachnącym intensywnie PRL-em tytułem: Uroczystość Choinki Noworocznej.

Dalej czytamy:
W tym roku uroczystość ta miała nieco odmienny charakter - mianowicie postanowiono zorganizować zabawę karnawałową. Tak więc dnia 20 XII przy choince zebrały się wszystkie dzieci. Były poprzebierane w różne stroje wykonane przez nauczycielki. Bal rozpoczął się pięknym kostiumowym marszem. Po marszu nastąpiły różne zabawy i gry. Były też różne słodycze i smakołyki. Uwieńczeniem uroczystości było przybycie do przedszkola Dziadka Mroza, który rozdał dzieciom podarki. Oj! co było uciechy. Dziadek Mróz wszystko wiedział o dzieciach.

Jak łatwo się przekonać fotografia przeczy tekstowi. Użycie imienia Dziadek Mróz jest niewątpliwie tylko zasłoną dymną, która ma zamaskować wizytę najprawdziwszego św. Mikołaja, przed okiem ewentualnych nadgorliwych wizytatorów. Czyżby dlatego Święty Biskup ubrał ciemne okulary! Infuła jednak go zdradza! :)

Kończą się wakacje. W tym roku szczególną popularnością cieszyły się wczasy w Polsce. Pewnie niektórzy z naszych czytelników zawędrowali nad Jezioro Czorsztyńskie. Powstało ono w 2 poł. XX wieku na skutek wzniesienia zapory. Poniżej prezentujemy fotografię liszczanina, ks. Feliksa Budzaszka (1900-1966), wykonaną na ruinach zamku w Czorsztynie w 1934 roku. W tle możemy podziwiać teren dzisiejszego jeziora z zamkiem w Niedzicy.

W latach 1931-1934 ks. Budzaszek pełnił posługę wikariusza w parafii św. Mikołaja w Maniowach, na terenie której zamek Czorsztyn wówczas się znajdował. W 1934 roku został przeniesiony do Czarnego Dunajca. Być może zdjęcie dokumentuje pożegnalną wycieczkę ks. Feliksa do średniowiecznej warowni? Dodajmy, że kościół w Maniowach, w którym posługiwał kapłan z Liszek już nie istnieje. Został zburzony, a jego fundamenty znajdują się na dnie jeziora.